Kader voor Europese klimaatwetgeving staat, invulling moet scherper

• 2018-04-17
• Klimaat & energie Milieu & dierenwelzijn Europa in de wereld

“Het raamwerk voor de Europese klimaatwetgeving staat en dat is goed nieuws. De invulling ervan is echter verre van genoeg om de doelstelling van het klimaatakkoord van Parijs te halen. Daar gaan we de komende jaren hard aan werken.” Dat is de analyse van Bart Staes (Europarlementslid voor Groen) over twee pakketten met klimaatwetgeving waarover het Europarlement dinsdag stemde.

De stemmingen waren een formaliteit, de teksten zijn het eindresultaat van lange onderhandelingen, maar er heerst bij een deel van de Europarlementariërs, inclusief de Europese Groenen, onvrede over de ontoereikende klimaatdoelstellingen.

Het gaat om bindende nationale klimaatdoelstellingen voor economische sectoren die niet onder het Europese systeem voor emissiehandel vallen en om wetgeving voor de CO2-uitstoot door bos- en landgebruik.

Samen met de nieuwe regels voor emissiehandel, vormt de nieuwe wetgeving de ruggengraat van het Europese klimaatbeleid, met zo’n 40 procent CO2-reductie in 2030. “Dat doel is bij lange na niet genoeg om Parijs te halen, we zullen ze dus op korte termijn verder moeten aanscherpen”, constateert Staes.

LULUCF: CO2-uitstoot door bos- en landgebruik

LULUCF gaat over het berekenen en rapporteren van alle CO2-opslag en -uitstoot die gepaard gaat met landgebruik. Bebossing, het onderwater zetten van venen, en het laten begroeien van oude akkers, zorgt voor opname van CO2. Echter, het droogleggen van veen, kappen van bos en omploegen van grasland zorgt juist weer voor extra uitstoot. En de hoeveelheid CO2 die daar bij komt kijken, kan gigantisch zijn.

De nieuwe regels stellen vast dat de jaarlijkse uitstoot veroorzaakt door landgebruik, niet hoger mogen zijn dan wat het land jaarlijks aan CO2 opslaat. Staes: “Een stap in de goede richting, maar niet voldoende. Om aan de verplichtingen van het Parijsakkoord te voldoen, zouden we eigenlijk jaarlijks steeds meer CO2 vast moeten gaan leggen in grond en begroeiing.”

Staes is naar omstandigheden tevreden over de nieuwe rekenregels en rapportageverplichtingen: “Door deze behoorlijk streng vast te leggen stelt de EU een belangrijk internationaal voorbeeld. Onder het Parijsakkoord moeten voor LULUCF nieuwe internationale minimumregels vastgelegd worden. Strikte regels zijn van enorm belang om onder andere ervoor te zorgen dat de afname van tropisch regenwoud stopt.”

Nationale klimaatdoelstellingen

Deze wetgeving stelt per EU-land een CO2-reductiepercentage vast, dat behaald moet worden in de sectoren die niet onder ETS vallen, zoals transport, landbouw, gebouwen en afval. Staes stemde dinsdag tegen het bereikte akkoord: “Allereerst zijn de nationale doelstellingen veel te laag. Door de komende jaren te rustig aan te doen, komen we de jaren erna voor een haast onmogelijke opgave te staan. Daar komt echter nog eens bovenop dat er een aantal gaten  in het akkoord zitten waardoor de reeds lage reductieverplichtingen die zijn afgesproken, nog verder ondermijnd worden.”

Als je een doelstelling vaststelt, wordt de ambitie ervan mede bepaald door de manier waarop je berekent hoeveel CO2 er maximaal uitgestoten mag worden om de doelstelling te behalen, legt Staes uit. Bij die rekenmethode gaat het onder andere mis, met als gevolg dat er een paar miljoen ton CO2 meer de lucht ingaat dan zou moeten.

“We gingen met een goede uitgangspositie de onderhandelingen met de EU-landen in. Maar daar is te weinig van terug te zien in het uiteindelijke resultaat. Er had meer in gezeten als het Europarlement langer de rug recht gehouden had, een gemiste kans,” aldus Staes.