AA
Haal sociale gezicht van vrouwe Europa van onder de neoliberale sluier!

En zie: in volle kredietcrisis, laat Europa plots weer haar sociale gezicht zien. Tenminste, het Europese Parlement doet dat deze week door onder andere het rapport-Andersson te stemmen.

Wat is er aan de hand? Sinds de jaren negentig is Europa hoe langer hoe meer in de ban van managers en hun mantra van ‘vrije markt, neoliberalisme en deregulering’. Dat zou goed zijn voor het bedrijfsleven en dus voor de vrijheid en welvaart van Europese werknemers en hun gezinnen.

Zoals precies ook de kredietcrisis laat zien, kan een verantwoordelijke overheid niet álles overlaten aan de vrije markt en al zeker niet de sociale bescherming van haar burgers. Want zoals een deze week gepubliceerd rapport van de Organisatie voor Economische Samenwerking en Ontwikkeling (OESO) laat zien: de kloof tussen rijk en arm in Europa en andere westerse landen is fors gegroeid. Maar ernstiger nog is dat er de laatste jaren – in de EU van de 27 lidstaten zijn er ruim twintig van rechtse signatuur - fors gezaagd werd aan allerlei sociale verworvenheden.

En omdat de Europese Commissie onder voorzitter Barroso politiek zwak staat, weinig weerwerk kan bieden, neemt het Europees Parlement het weer op voor hen die ons gekozen hebben.

Rapporteur Andersson wil met zijn initiatiefrapport - 'Uitdagingen voor collectieve overeenkomsten in de EU' - een antwoord bieden op de recente ontwikkelingen in de bescherming van werknemers, meer bepaald hun recht op collectieve actie.

Wat is er aan de hand? Alleen al dit jaar waren er verschillende baanbrekende vonnissen van het Hof van Justitie in Luxemburg die vakbonden in het ongelijk stelden.
Het Hof velde meermaals vonnissen over bijvoorbeeld het stakingsrecht van vakbonden en de waarde van collectieve arbeidsovereenkomsten. Deze uitspraken waren – om het zacht uit te drukken - niet altijd in het voordeel van werknemers. Nu kun je terecht zeggen dat de rechterlijke macht onafhankelijk moet oordelen. Maar de rechters in Luxemburg doen dat op basis van wetten die in Brussel worden gemaakt. En die wetgeving vertoont veel lacunes, gaat uit van minimale sociale bescherming en van maximale vrijheid voor ondernemingen. De Europese Commissie zou moeten streven naar een gezonder evenwicht, maar laat de oren hangen naar de Raad van ministers die een meer liberale koers vaart.

Een wetgeving waar het Hof zich bijvoorbeeld op baseerde was ‘de detacheringsrichtlijn’. Die bepaalt kort gezegd dat, als een bedrijf in een ander land onderneemt, in principe de sociale maatregelen van dat land gelden. Maar dat wordt op allerlei creatieve manieren omzeild. Als vakbonden daartegen protest aantekenen worden ze in het ongelijk gesteld. (zie voor beschrijvingen van enkele rechtszaken, het dossier op deze website).

Het rapport-Andersson is heel goed, mede omdat het concrete voorstellen bevat om sociale bescherming te garanderen. Liberalen en christen-democraten hebben pogingen ondernomen om het onderuit te halen. Bij de stemming bleek ook verdeeldheid in de socialistische fractie tussen landen uit het oosten en het westen van Europa. Het feit echter dat het voorstel recent in de parlementaire commissie door alle partijen en alle delegaties werd ondersteund, was al een teken aan de wand. Ik heb het alleszins ondersteund. Het dringt er - kort gesteld - op aan onmiddellijk actie te ondernemen zodat mogelijke sociale, economische en politieke schade wordt beperkt. Voor alle duidelijkheid: dit gaat dus over de grote groep mensen die van de staat bescherming verwachten en niet het onder het mom van “vrijheid” het systematisch uithollen van hun moeizaam verworven rechten.

Bart Staes

GroenDe enige partij die sociaal én milieuvriendelijk is.

www.groen.be

De Groenen/EVAGroenen en Europese Vrije Alliantie in het Europees Parlement.

www.greens-efa.eu

Samen ijveren voor een beter Europa en klimaat?