Europarlementsleden Staes & Maes oneens met ondoorzichtige besluitvorming van het Europees veterinair comité

• 1999-08-05

Beslissingen worden nu genomen en maatregelen opgelegd door afgevaardigden van de vijftien lidstaten in het “Permanent Veterinair Comité”. De besluitvorming gebeurt er achter gesloten deuren, zonder enige vorm van controle, ook niet door de leden van het Europees Parlement. Zo worden zelfs de notulen van de vergaderingen en de volledige teksten van de genomen beslissingen niet eens rondgedeeld. “Dit is een perfecte illustratie van werken in een ivoren toren en dus onaanvaardbaar. Aan deze vorm van besluitvorming moet dus een halt worden toegeroepen.”, zo stellen de twee europarlementsleden.

Maes en Staes zijn van oordeel dat de besluitvorming binnen het “Permanent veterinair comité” niet langer op zuiver wetenschappelijk basis gebeurt. Er zijn aanwijzingen dat protectionistische argumenten het halen op de rede. De door het “Permanent veterinair comité” opgelegde maatregelen zijn volgens de twee VU-ID europarlementsleden enkel aanvaardbaar indien ze ook worden opgelegd aan alle andere lidstaten. Dit betekent dat voortaan in geheel de Europese Unie de 200 ppb-norm moet gelden voor de aanwezigheid van PCB’s en dat ieder land op dezelfde wijze steekproeven moet uitvoeren naar de aanwezigheid van PCB’s en dioxines in levensmiddelen.

“Hoe immers uitsluiten dat ook in Frankrijk, Nederland, Italië of Spanje bij een intense zoektocht naar de aanwezigheid van PCB’s in vlees er niet enkele varkens, kippen of runderen gevonden worden die eveneens besmet zijn?” Nelly Maes en Staes wijzen nogmaals op de kern van het probleem: wat zich nu in Vlaanderen en België afspeelt had even goed kunnen voorkomen in de andere landen van de Unie. Het dioxine-schandaal kwam er immers omdat het Europees Gemeenschappelijk Landbouwbeleid de producenten mee sleurt in een helse spiraal van steeds meer en steeds goedkoper produceren. Daardoor raken producten in de voedselketen die een wezenlijk gevaar betekenen voor de volksgezondheid. Zo ontstond het probleem van de verboden groeibevorderaars (hormonen, corticosteroïden, beta-agonisten), het overdreven en onoordeelkundig gebruik van antibiotica, de toediening van tranquilizers en beta-blokkers aan stressgevoelige varkens, de aanwezigheid van pesticiden en ... het toedienen van diervoeders aan herkauwers ... Dit gebeurt niet alleen in België maar in de gehele Europese Unie.

Nelly Maes en Bart Staes willen dan ook dat er in het najaar binnen het Europees Parlement een breed debat wordt opgestart over de gehele recyclage-industrie. Wat kan en mag in de voedselketen terechtkomen? Wat is afval (dat als dusdanig moet behandeld worden en dus nooit in de voedselketen mag terecht komen) en wat is nog voor hergebruik vatbaar? Kunnen we langer aanvaarden dat olie die ingeleverd wordt in containerparken en warvan de herkomst per definitie niet traceerbaar is verwerkt wordt in veevoer? Kan het langer dat afvalkoeken uit waterzuiveringsinstallaties die cadmium en zware metalen bevatten terechtkomen in dierenvoeders? De VU-ID europarlementariërs menen van niet en willen dan ook dat de Europese Unie ter zake duidelijke en strikt na te leven regels uitvaardigt.

In het kader van de besprekingen over Agenda 2000 en het landbouwdossier zal de Europese Unie zich overigens moeten bezinnen over de manier waarop verder aan landbouw wordt gedaan. Mede onder druk van de afspraken binnen de Wereldhandelsorganisatie (WTO) stevent Europa af op een nog grotere greep van de agro-industrie op de landbouwbedrijvigheid. Dit betekent steeds grotere en steeds intensievere bedrijven waar men op een industriële manier landbouwproducten voortbrengt. “Het wordt tijd”, aldus Nelly Maes en Bart Staes, “het roer om te gooien. De Europese Unie zou zich als doel moeten stellen om tegen 2010 minstens 10 procent van het landbouwareaal op een biologische manier te bebouwen.” Dit is een doelstelling die de Vlaamse Regering zich eveneens oplegt. Het is de moeite waard die maatregel uit te breiden naar de gehele Unie.